Zbiórkę należy rozpocząć od końca września do połowy października. Na czas i prawidłowo usunięte będzie leżeć do wiosny (luty - marzec). Jabłka zimowe, które są gotowe do zbioru, niekoniecznie są gotowe do spożycia zaraz po zerwaniu z drzewa. Muszą się położyć, zgromadzić cukier i dopiero wtedy stają się smaczne.
Przyroda po raz kolejny nas zaskakuje – właśnie zakwitła lipa! Koniecznie nazbieraj jak najwięcej lipowych kwiatów. Po wysuszeniu zrób z nich pyszną leczniczą herbatę. Pomoże podczas przeziębienia, a zmęczonym i zestresowanym ukoi nerwy i pozwoli na spokojny sen. Konsultacja: dr n. farm. Jerzy Jambor, specjalista II stopnia w zakresie zielarstwa. Jak wykorzystać właściwości lipy w ziołolecznictwie?Lipa drobnolistna w dawnych czasachSuszona lipa w ziołolecznictwieHerbata z lipy – na co pomaga? Jakie właściwości ma lipa drobnolistna?Jak zbierać lipę?Jak suszyć lipę? Jak wykorzystać właściwości lipy w ziołolecznictwie? Obejrzyj film, w którym farmaceutka i specjalistka od medycyny naturalnej – Magdalena Wojciechowska-Budzisz – opowiada o właściwościach kwiatów lipy i pokazuje jak zrobić leczniczy napar. Lipa drobnolistna w dawnych czasach W Starożytnym Rzymie lipa (Tilia cordata Mill) była czczona jako drzewo święte, poświęcone bogini miłości Wenerze, a zakochani pisali do siebie listy na wstęgach z łyka lipowego. Słowianie i Germanie wierzyli, że lipa chroni przed piorunami, a dotknięcie jej „wyciąga” choroby. W kulturze chrześcijańskiej lipy traktowano jako drzewa poświęcone Matce Boskiej. Wieszano na nich kapliczki i obrazki, a gałązkami lipowymi i brzozowymi zdobiono domy w Zielone Świątki i Boże Ciało (echo pogańskich zwyczajów – powieszone na progu domostwa gałęzie lipowe miały chronić je przed uderzeniem pioruna). W całej Europie lipy sadzono na pamiątkę zaręczyn i ślubów. W jej cieniu odbywały się sądy i ważne spotkania wiejskiej społeczności, a także powstawały fraszki Jana Kochanowskiego. Te magiczne, poetyckie i religijne skojarzenia przez wieki przysłaniały lecznicze właściwości lipy. Co prawda w medycynie ludowej używano soku lipowego jako napoju wzmacniającego, a z liści robiono okłady przy chorobach oczu, ale walory terapeutyczne kwiatów – a właściwie kwiatostanów, czyli kwiatów wraz z „motylkami”, farmacja doceniła dopiero w XVII w. Zioła Matki Boskiej Zielnej Suszona lipa w ziołolecznictwie Suszona lipa trafiła do aptek i znalazła powszechne zastosowanie w leczeniu wielu chorób za pomocą ziołolecznictwa. Wytwarzano także destylat o nazwie „woda lipowa”, o której pisał znany w XVIII w. znakomity botanik, ksiądz Jan Krzysztof Kluk: „kwiaty są pomocne piersiom, i zażywaiom się iak herbata: woda z nich pędzona iest bardzo przyiemna i orzeźwiaiąca”. Współczesne badania farmakologiczne wykazały, że kwiat lipy (Tiliae flos) jest bogaty w związki lecznicze takie jak flawonoidy (w tej grupie pojawia się bardzo ciekawy i typowy dla tej rośliny związek glikozydoester o nazwie tylirozyd) oraz olejek eteryczny, któremu zawdzięcza swój piękny zapach. Zawiera też niewielkie ilości śluzu, co zauważysz, pijąc herbatę z lipy. Domowa apteczka ziołowa – sprawdź, co powinna zawierać! Herbata z lipy – na co pomaga? Jakie właściwości ma lipa drobnolistna? Herbatki ziołowe z suszonych kwiatostanów lipy mają właściwości: napotne – warto więc pić herbatkę z lipy od razu kiedy pojawią się pierwsze objawy przeziębienia: stan podgorączkowy, kaszel, drapanie w gardle. Żeby wzmocnić działanie naparu, można lipę zaparzyć razem z czarnym bzem – obydwie te rośliny zawierają wzajemnie się uzupełniające lecznicze składniki herbata z lipy nieznacznie zmniejsza napięcie mięśni gładkich, pobudza wydzielanie soków żołądkowych, wzmaga przepływ żółci do dwunastnicy – pomaga więc przy łagodnych problemach żołądkowych i trawiennych moczopędne – herbata z lipy pomoże przy kłopotach z układem moczowym napar z lipy wpływa korzystnie na ośrodkowy układ nerwowy – działa jak leki roślinne na uspokojenie w stanach napięcia i stresu. Herbatę z lipy warto też wypić, gdy po wyczerpującej pracy jesteś tak zmęczona, że nie możesz zasnąć Napar z lipy można też zastosować zewnętrznie w formie okładów, przemywań czy kąpieli. Działają przeciwzapalnie, łagodzą więc podrażnienia i stany zapalne błon śluzowych i skóry. Z tego powodu ekstrakty lipowe są stosowane także w kosmetyce do produkcji kremów czy maseczek do cery tłustej (ściągają i zamykają pory) oraz szamponów – nadają włosom połysk i puszystość. Jak zbierać lipę? Znajdź drzewo lipowe rosnące z dala od dróg, najlepiej na terenach wiejskich. Sekatorem obcinaj szczyty gałązek, a potem ręcznie obrywaj kwiatostany, czyli kwiaty wraz z dużą, skórzasto-błoniastą podsadką. Przewieź je do domu w koszu lub w płóciennej torbie. Rozłóż na godzinę na czystym prześcieradle – dzięki temu wszystkie leśne żyjątka, które zamieszkiwały gałązki lipy, będą miały szansę uciec. Jak suszyć lipę? Najlepiej w przewiewnym, ciepłym miejscu (możesz użyć także suszarki do grzybów). Suszone kwiaty lipy włóż do metalowych, zamykanych pojemników lub ciemnych papierowych torebek. Szczelnie zamknij. Ważne! Lipy nie wolno suszyć na słońcu. Pod wpływem światła słonecznego i wysokiej temperatury traci ona swoje cenne właściwości lecznicze. Czy wiesz, że…? Z drewna lipowego produkuje się węgiel drzewny (Carbo medicinalis) stosowany podczas biegunki, zatrucia pokarmowego czy nadkwaśności. Lekkie, miękkie i czerwonawe drewno lipowe było ulubionym tworzywem Wita Stwosza. W nim też wyrzeźbił słynny ołtarz w Kościele Mariackim. W miejscowości Milik koło Muszyny (okolice Krynicy Górskiej) znajduje się las lipowy – jest traktowany jako rezerwat przyrody. Sok z brzozy – właściwości i zastosowanie
LIPA CIĘCIE: lipa znosi przycinanie pędów (można tworzyć z niej żywopłoty), ale trzeba pamiętać, że drzewo zawsze dąży do optymalnego (właściwego gatunkowi i odmianie) pokroju, czyli po cięciu lipa będzie tworzyć wiele nowych pędów, aby odbudować utracony wierzchołek. Zatem cięcie lipy trzeba będzie wykonywać regularnie. LIPA ODMIANY: lepiej wybrać odmianę lipy z natury niższą. Poniżej trzy przykłady lipy. Wprawdzie ich docelowe wysokości są większe niż w Pani założeniu, ale drzewo osiągnie je mniej więcej po 30, a może dopiero po 50 latach. Lipa kaukaska To odmiana lipy wolno rosnąca, o pokroju stożkowym. Po 10 latach osiąga około 3 m wysokości przy 2 m szerokości. Lipa kaukaska ma duże zielone liście, obficie kwitnie. Kwiaty ma silnie pachnące, miododajne. Lipa kaukaska dobrze rośnie na glebach średnio żyznych, przepuszczalnych i umiarkowanie wilgotnej glebie. Lubi stanowiska słoneczne lub lekko cieniste. Lipa drobnolistna ‘Ranczo’ Lipa drobnolistna ‘Ranczo’ to drzewo o owalnej koronie. Dorasta do ok. 10-12 m wysokości i ok. 4-5 m szerokości. Lipa drobnolistna ‘Ranczo’ pędy ma wzniesione, gęsto ułożone. Liście drobne, ciemnozielone, błyszczące. Kwiaty żółte, atrakcyjnie pachnące. Lipa drobnolistna ‘Ranczo’ lubi gleby dość wilgotne, przepuszczalne, toleruje jednak także trudne warunki glebowe. Lipa wielkolistna ‘Zelzate’ Lipa wielkolistna ‘Zelzate’ to odmiana o gęstej koronie o pokroju stożkowym. Osiąga ok. 15 m wys. Liście duże, ciemnozielone, pokryte od spodu kutnerem, jesienią żółte. Kwiaty pachnące, zebrane w grona, pojawiają się na przełomie czerwca i lipca. Lipa wielkolistna ‘Zelzate’ dobrze rośnie na glebach średnio żyznych, przepuszczalnych i umiarkowanie wilgotnej glebie. Lubi stanowiska słoneczne lub lekko cieniste.
07 październik 2020. Jednym z najważniejszych momentów w uprawie kukurydzy jest jej zbiór, który rozpoczyna się w sierpniu. Jednak precyzyjny termin zbioru tej rośliny zależy nie tylko od pogody, ale też od przeznaczenia: czy kukurydza będzie na kiszonkę czy na ziarno. W artykule znajdziecie odpowiedź na pytanie kiedy zbiera sie
PoradyDrzewa i krzewyDrzewa w ogrodzie Dla Słowian i Germanów lipa była drzewem świętym. Występuje w czeskiej heraldyce, w herbach miast i tysiącach nazw miejscowości. Tylko w Niemczech naliczono ich ponad 850, z powszechnie znanym Lipskiem na czele. Nic dziwnego, że i dzisiaj lipa jest lubiana i chętnie sadzona w przydomowych ogrodach. Lipa należy do najbardziej atrakcyjnych i pożytecznych gatunków drzew ogrodowych. Parasol zielonych liści zapewnia cień, a niezliczona ilość kwiatów roztacza przyjemny aromat. Tyle tylko, że żyjąca ponad 500 lat i dorastająca do 40 m wysokości lipa przestaje z czasem mieścić się we współczesnym ogrodzie. Nie pozostaje nic innego, jak tylko poprzez przycinanie ograniczyć wzrost tego wspaniałego drzewa. Lipa znosi zabieg przycinania bardzo dobrze. Posiada genetycznie uwarunkowane duże zdolności regeneracyjne i nawet ewentualne zbyt mocne cięcie nie musi pozostawić trwałych śladów. Jak wykonać zabieg przycinania lipy? Lipa ze względu na swoje miękkie drewno i mocną budowę daje się dobrze formować. Niemniej jednak zawsze, kiedy przycina się drzewo, powstają zranienia. Aby możliwie ograniczyć szkody, należy zwracać uwagę, aby: używać wyłącznie czystych i ostrych narzędzi do przycinania drzew; zdezynfekować sprzęt przed użyciem; usuwać stare i zmurszałe gałęzie; unikać obić i zarysowań pozostających gałęzi; w przypadku grubych gałęzi wykonywać najpierw podcięcie na dolnej stronie (włókna ściskane) do momentu lekkiego zaciskania piły, a dopiero potem cięcie ścinające z góry – uniknie się w ten sposób odłamania gałęzi od drzewa; odciąć gałąź najpierw w odległości ok. 10 cm od pnia i dopiero potem skrócić pozostałość, nie uszkadzając drzewa. Lipa ze względu na swoje miękkie drewno i mocną budowę daje się dobrze formować Kiedy należy wykonać przycinanie lipy? 1. Przycinanie lipy od października do marca Cięcie lipy w okresie zimowym wykonuje się zwykle w przypadku drzew starszych, aby skorygować koronę. Ten termin jest różnie oceniany. Za zimowym cięciem przemawia zachowanie w drzewie substancji rezerwowych. Drzewo gromadzi zapasy głównie w korzeniach, pniu i grubych gałęziach. Jeśli cienkie gałęzie zostaną zimą usunięte, strata jest z tego powodu stosunkowo niewielka. Problemem podczas zimy jest jednak gojenie ran. Ze względu na mocno spowolnione procesy przemiany materii, drzewo bardzo powoli buduje bariery obronne, aby chronić się przed chorobami grzybowymi i innymi patogenami. Te są wprawdzie zimą również mało aktywne, niemniej jednak wyrządzają drzewu więcej szkody, niż na przykład wiosenne albo letnie. 2. Przycinanie lipy w czerwcu Czerwiec jest dobrym miesiącem na usunięcie dolnych gałęzi bocznych lipy. Pod warunkiem oczywiście, że chodzi o uzyskanie pięknego wysokiego pnia. Należy uważać, aby nie zranić nasady gałęzi. Aby uniknąć rozdarcia gałęzi, trzeba zachować zasady bezpiecznego przycinania, z podcinaniem grubszych gałęzi włącznie. 3. Przycinanie drzewa we wrześniu Aby młodym lipom nadawać określoną formę, należy je przycinać, kiedy jeszcze mają liście. Z liśćmi na drzewie można znacznie lepiej ocenić kształt korony. Najlepszym czasem do wykonania takiego cięcia jest okres na krótko przed zrzucaniem liści. Podczas całego okresu wegetacyjnego można dzikie pędy odroślowe lipy po prostu usuwać. Proponowane dla Ciebie
Miałam na jej gałęziach zawieszoną huśtawkę i bujanie się na niej jest jednym z najpiękniejszych wspomnień dzieciństwa na wsi. Mama suszyła lipę na strychu i zimą gotowała z niej herbatę w garnku. Garnek stał zawsze na boku płyty kaflowego pieca i herbata ciągle była w nim ciepła. Im dłużej stała, tym jej smak i kolor
W poniedziałek wieczorem strażnicy miejscy zostali poinformowani o cięciu przydrożnych drzew przy ul. Gdyńskiej. Funkcjonariusze na miejscu ustalili, że mieszkanka jednej z przyległych gmin za pomocą sekatora postanowiła poobcinać kwitnące gałęzie lipy. Jak oświadczyła chcąc zasuszyć je na herbatę. W tym wszystkim zapomniała, że każde drzewo ma właściciela i obowiązują nas przepisy określające, kto ma prawo ingerencji w stan korony drzewa. W myśl art. 144 § 2 brzmiącego, „kto usuwa, niszczy lub uszkadza drzewa lub krzewy stanowiące zadrzewienie przydrożne lub ochronne albo żywopłot przydrożny” został na Panią nałożony mandat karny w kwocie 100 zł. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Spis Treści. Pomimo tego, że jest korzystny dla naszego zdrowia i urody, warto jednak pamiętać, że nie każdy może go spożywać. Herbata z hibiskusa nie jest polecana kobietom w ciąży ze względu na potencjalne ryzyko dla rozwoju płodu oraz ryzyko poronienia. Wyświetl całą odpowiedź na pytanie „Czy każdy hibiskus nadaje się na Nowiny Lipa wczoraj i dziś Szczegóły Utworzono: środa, 26, grudzień 2012 23:10 Poprawiono: piątek, 28, grudzień 2012 21:00 Administrator Odsłony: 34826 Rodzaj lipa reprezentowany jest w naszej rodzimej florze przez 2 gatunki: lipę drobnolistną (Tilia cordata Mill.) i lipę szerokolistną (Tilia platyphyllos Scop.). W obecnie obowiązującej systematyce APG III lipy zaliczane są do rodziny ślazowatych (Malvaceae Juss.), gdzie wydzielono podrodzinę - lipowe (Tilioideae Arnott) składającą się zaledwie z 3 rodzajów. Zanim zaczęto odczytywać koligacje rodzinne roślin z pierścieni DNA botanicy wyróżniali osobną rodzinę lipowatych (Tiliaceae), do której zaliczyli około 450 gatunków skupionych w 50 rodzajach. To pierwszy dowód na to, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, bowiem botanicy znając doskonale lipę, szukali podobieństw innych roślin w stosunku do tego właśnie gatunku. Nowe możliwości badawcze spowodowały, że przyglądamy się roślinom z bliska i w powiększeniu, co nie znaczy, że nic ważnego nie przeoczymy. lipa Henry’ego (Tilia henryana Szyszył). Na świecie znanych jest około 30 gatunków lip rosnących w umiarkowanej strefie półkuli północnej. Lipa to najważniejsze drzewo miododajne w Polsce, źródło cenionego i powszechnie znanego miodu gatunkowego. Kiedyś lipy należały do podstawowych gatunków drzew rosnących w lasach, dziś spotykamy je głównie w parkach, coraz rzadziej jako drzewa alejowe przy drogach. We fraszce "Na lipę" Jak Kochanowski pisał: „Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie! Nie dójdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie, Choć się nawysszej wzbije, a proste promienie Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie. Tu zawżdy chłodne wiatry z pola zawiewają, Tu słowicy, tu szpacy wdzięcznie narzekają. Z mego wonnego kwiatu pracowite pszczoły Biorą miód, który potym szlachci pańskie stoły. A ja swym cichym szeptem sprawić umiem snadnie, Że człowiekowi łacno słodki sen przypadnie. Jabłek wprawdzie nie rodzę, lecz mię pan tak kładzie Jako szczep napłodniejszy w hesperyskim sadzie.” Lipa od wieków była na ziemiach zamieszkałych przez narody słowiańskie drzewem cenionym i darzonym sympatią. Sadzono je przy dworkach i kościołach. Lipy dawały upragniony cień podróżującym traktami. Jednym z najważniejszych atutów tego drzewa jest piękny zapach roznoszący się w okresie kwitnienia. Lipa ma też miękkie drewno łatwo poddające się obróbce. Lipa jest drzewem długowiecznym, najstarszy egzemplarz rosnący w Polsce ma dziś 525 lat. Odkrycia geograficzne i podboje europejskich potęg kolonialnych sprawiły, że do parków urządzonych wokół magnackich pałaców zaczęły trafiać drzewa z regionów odległych geograficznie. Z upływem lat botanicy zaczynają odkrywać lipy o cechach pośrednich i domyślają się ich pochodzenia – rosnące obok siebie lipy krzyżują się samoistnie. Czasem krzyżówka wyróżnia się cennymi walorami i staje się warta rozpropagowania. Wysiew pochodzących od niej nasion nie daje pożądanych rezultatów (zwykle nie kiełkują), więc nauczono się je rozmnażać wegetatywnie (szczepienie i okulizacja). Ze względu na szczególne znaczenie lip dla pszczelarstwa drzewa te były obiektem szczegółowych badań i selekcji pod kątem ich wydajności miodowej i pory kwitnienia. Wielkim entuzjastą tych drzew był dr Mieczysław Lipiński autor książki „Pożytki pszczele zapylanie i miododajność roślin”. Jedna z odkrytych przez niego krzyżówek Tilia x hybryda III Lip. należy w wielu kolekcjach do lip najintensywniej oblatywanych przez pszczoły. W Arboretum SGGW w Rogowie wyhodowano lipę znacznie różniącą się od innych kształtem liści (Tilia „Henryk Eder”). Udało mi się zaszczepić u siebie tę lipę, ale jak na razie trudno cokolwiek powiedzieć na temat jej walorów pszczelarskich. Lipa Edera zaszczepiona na lipie wąskolistnej. Ciekawie o lipie na rosyjskim Dalekim Wschodzie piszą autorzy książki „Moje pszczoły” Wiktor Rodionow i Iwan Szabarszow (PWRiL 1989; ISBN 83-09-01324-8). Na obszarze kilku milionów hektarów rosną 3 gatunki lip: drobnolistna takieta (nie udało mi się ustalić jaki gatunek autorzy mieli na myśli), amurska (Tilia amurensis Rupr.) i mandżurska (Tilia mandshurica Rupr. & Maxim). Porastają one prawie całkowicie liczne wzgórza. „Jako pierwsza zakwita takieta drobnolistna (koniec czerwca do początku lipca) i zanim pożytek z niej zbliży się ku końcowi, odkrywają się jeszcze bogatsze skarby nektaru lipy amurskiej. Jako ostatnia zakwita lipa mandżurska. Nazywa się ją tam królową dalekowschodniej flory miododajnej. Około 24 dni tajga jest przesycona cudownym aromatem lipy, z kwiatów której – jak ze zdroju – bije nektar.” Pszczelarze przez cały okres kwitnienia lipy zbierają tam po 200 kg miodu z ula. Być może władza radziecka zachęcała nie tylko swoich obywateli do wyrabiania 200% normy, ale obserwując pracę pszczół na lipie szerokolistnej za zachodnich kresach III lub jak kto woli IV Rzeczpospolitej można mieć tylko jedno życzenie, żeby tych lip było więcej. Warto zauważyć, że dobremu nektorowaniu lipy sprzyja ciepła pogoda i wysoka wilgotność powietrza. Susze w czerwcu i lipcu stały się normą nie tylko na terenie Ziemi Gorzowskiej, więc trudno się nam równać z pszczelarzami z Dalekiego Wschodu, gdzie obserwuje się loty pszczół na lipę nawet w księżycowe noce. Lipa Lipińskiego III (Tilia x hybryda III Lip.) Zgodnie z obserwacjami dr Mieczysława Lipińskiego zawartymi w książce, której IV wydanie miałem zaszczyt uzupełniać, z gatunków lip krajowych, obcych oraz mieszańców można ułożyć kolekcję, dostarczającą pszczołom pożytku przez 6-7 tygodni. Autor nie wziął pod uwagę lipy Henry'ego (Tilia henryana Szysz.), która kwitnie jeszcze we wrześniu, więc zakładając, że dysponujemy dużym terenem i funduszami na zakup drzewek nasze pszczoły mogą zbierać miód z lipy przez 3 miesiące. Korzystając z okazji jaką było przygotowanie i prezentacja referatu na konferencji „Dobre praktyki w zakresie stosowania roślin gatunków obcych w ogrodnictwie", która odbyła się 7 września 2012 roku w gmachu Ministerstwa Środowiska pozwoliłem sobie przedstawić urzędnikom zajmującym się zielenią na terenach publicznych lipy wyselekcjonowane jako szczególnie wartościowe dla pszczół, przedstawiając ich walory. - lipa Moltkego (Tilia x moltkei Spaeth.)600 kg/ha, okres kwitnienia 2-3 tyg., kwitną już niewielkie drzewka - lipa Lipińskiego III (Tilia x hybryda III Lip.) 350 kg/ha, 1-2 tyg. , kwitną już niewielkie drzewka - lipa krymska (Tilia x euchlora 300 kg/ha, wyd. pyłkowa 90 kg/ha, duże walory ozdobne - lipa kwietna (Tilia x floribunda 250 kg/ha, wyd. pyłkowa 85 kg/ha, zakwita po lipie srebrzystej - lipa japońska (Tilia japonica Simonk.) 280 kg/ha, 2 tyg. - lipa wonna (Tilia insularsis Nakai) 200 kg/ha, do 3 tyg. - lipa Henry’ego (Tilia henryana Szyszył) Mrozoodporna w zachodniej części kraju, kwitnie do połowy września Zwróciłem również uwagę na gatunki lip o szkodliwym dla pszczół i trzmieli nektarze, sugerując, żeby unikać nasadzeń tych gatunków: - lipa długoogonkowa (Tilia petiolaris DC), - lipa srebrzysta (Tilia tomentosa Moench) – niektóre odmiany Lipa srebrzysta (Tilia tomentosa Moench) Nie powinniśmy jednak mieć większych złudzeń, że dobrze znane pszczelarzom szczególnie wartościowe lipy znajdą się w nowych nasadzeniach. Wynika to z wielu uwarunkowań. Po pierwsze gatunki obce uważane są w światku naukowym za źródło wszelkiego zła. Prawdą jest, że ogrody botaniczne uwolniły do środowiska wiele uciążliwych dziś chwastów i zarządzający obecnie tymi ośrodkami są bardzo wrażliwi na ten problem. Varroa destructor - mały pajęczak dziś wyrządzający krzywdę każdemu z polskich pszczelarzy swoją światową karierę również zawdzięcza naukowcom. To oni poszukując pszczoły doskonałej udomowili szkodnika niszczącego rocznie tysiące rodzin pszczelich. Walka z tym szkodnikiem kosztuje zdrowie pszczelarza, którymi mimo zachowania środków ostrożności styka się z całą pewnością nie obojętnymi dla zdrowia środkami chemicznymi. Można by pomyśleć, że „świat nauki” jest nam coś winien i powinien podjąć próbę wynagrodzenia pszczelarzom krzywdy promując rośliny zwiększające wydajność pasiek, ale to wyłącznie nasz punkt widzenia. Siedząc dalej od uli widać to inaczej. Dziś świat nauki swoją misję obrony gatunków rodzimych przed elementem napływowym widzi w manipulowaniu genami odpowiedzialnymi za reprodukcję. I tak właśnie pszczelarz przypadkowo poproszony o przedstawienie swojej opinii na temat roślin uprawianych w ogrodach musiał wysłuchać żali, że w niektórych krajach europejskich zabroniono sadzenia robinii akacjowej, nawet takiej, która nigdy nie zakwitnie. Patrząc na to z pszczelarskiego punktu widzenia, to taka wynaturzona robinia niech sobie rośnie w zubożonym i nienaturalnym środowisku pozbawionym zapylaczy. Takie miejsca nie bardzo nas interesują. Nas interesuje robinia, która pięknie pachnie i wytwarza ogromne ilości cennego nektaru, wzbogaca glebę wiążąc azot z powietrza oraz zrzucając ogromne ilości materii organicznej w postaci przekwitniętych kwiatów i opadających na jesień liści. Lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos Scop.) Po drugie – brak zrozumienia. Kiedy jeden z prelegentów mówił, że kwitnący łan nawłoci kanadyjskiej odciąga pszczoły i trzmiele od rosnących w okolicy roślin rodzimych nieco się zawstydziłem, bo nie dostrzegałem tego problemu (znów - punkt widzenia zależy od punktu siedzenia). Kiedy rośliny wytwarzające nektar stanowiący dla pszczoły zapłatę za trud związany z zapyleniem konkurują ze sobą o pszczołę, to zarówno pszczelarz, jak i pszczoła nie mają powodu do zmartwienia. Znaczy to, że będzie miód. Na przegranej pozycji są rośliny, które nie rosną w postaci zwartego łanu, bo rozproszone kwiatostany są mniej atrakcyjne dla pszczół. Trzeba solidnie się namachać skrzydełkami, żeby przynieść do ula wziątek. Najpopularniejsze u nas rasy pszczół zachowują wierność kwiatową, czyli pszczoła wylatując z ula po nektar zbiera go tylko na jednym gatunku roślin, ignorując obecność innych. Mamy tu więc do czynienia w ewidentnym konfliktem interesów. Kiedy rośliny konkurują o pszczołę, mamy pełne ramki miodu i niektóre kwiatki słabo zapylone. Kiedy w powietrzu dużo pszczół chętnych do pracy, a mało roślin, pszczelarz zostaje bez miodu, ale za to mniej atrakcyjne dla pszczół gatunki roślin są zapylone. Po trzecie – nie ma nas. Umieszczenie znakomitego pożytku jakim jest trojeść amerykańska na liście gatunków inwazyjnych, skutkujące brakiem możliwości zakładania nowych upraw tej rośliny nawet w ogrodach przy pasiece oznacza, że problemy pszczelarstwa traktowane są marginalnie. Potrzeba rozmów, zrozumienia i prób szukania rozwiązań kompromisowych. Z przeprowadzonych na miejscu rozmów kuluarowych wynika, że związki pszczelarskie nie przejawiają aktywności w tej dziedzinie (nie skorzystano z zaproszenia). Lipa japońska (Tilia japonica Simonk.) z ogromną ilością kwiatów Jednym z wniosków z konferencji było stwierdzenie, że lipy pochodzące z Azji, w tym niezwykle obficie kwitnąca lipa japońska (Tilia japonica Simonk.) należą do elementów niepożądanych, zagrażają gatunkom rodzimym i powinno się zastępować. Czym ? Na przykład lipą warszawską (Tilia x varsaviensis Kobendza). To nic, że do końca nie wiadomo co z czym się wymieszało, nazwa jest piękna i każdy patriota ma obowiązek ją pielęgnować. Przydatność pszczelarska tej lipy jest trochę wątpliwa, ale kto powiedział, że każdy europejski kraj musi być miodem płynący ? Co innego, gdyby taka dyspozycja przyszła z Brukseli. Jak już wspomniałem - lipy są drzewami długowiecznymi. Z tego też względu zagrożenie w postaci niekontrolowanego krzyżowania się jest mniejsze niż w przypadku innych roślin. Za 50 lat prawdopodobnie badanie DNA będzie można przeprowadzić bez noszenia próbki do laboratorium. Tysiące kominków czeka na drewno… Nikt rozsądnie myślący nie będzie kwestionował faktu, że rezerwaty i parki narodowe powinny stanowić ostoję rodzimej przyrody i nie powinno być w nich miejsca dla gatunków obcych i krzyżówek stanowiących zagrożenie dla gatunków rodzimych. Tereny przemysłowe i obszary gdzie prowadzi się intensywną gospodarkę rolną dawno zostały już wynaturzone. Niekiedy nawet młodzi rolnicy z nowoczesnym sprzętem i sporym areałem żyją w przekonaniu, że tylko pestycydy szkodzą pszczołom, a herbicydami można pryskać nawet w dzień. Dodając do tego obawy związane z możliwością uprawy roślin modyfikowanych genetycznie trzeba sobie wyraźnie powiedzieć, że osoby, którym państwo, w imieniu obywateli i za płacone przez nich podatki, powierzyło zadania związane z ochroną przyrody mają przed sobą bardzo wiele pracy. Każdy pszczelarz wie, że bez jego pomocy pszczoły w walce z warrozą są bez szans. Ile o nowszych zagrożeniach dla owadów machających swoimi skrzydełkami w swej misji utrzymania przy życiu środowiska naturalnego wiedzą decydenci ? Tego pszczelarze nie wiedzą. Ponoć każdemu teraz żyje się trudniej, więcej paragrafów, audytów i kontroli. Czemu nam nie ma być trudniej ? Może lepiej było lipę pozostawić w rodzinie lipowatych ? Tekst i foto: Marek Pogorzelec Nasiona 4 gatunków lip można nabyć w sklepie internetowym: Przeczytaj też: Rozmnażanie lip przez szczepienie Rozmnażanie lip przez okulizację Gy5x.kiedy zbiera się lipę na herbatę
